فرزند پروی در کودک مبتلا به صرع

فرزند پروی  در کودک مبتلا به صرع

صرع یکی از شایع ترین اختلالات مغزی است که شیوع آن در کودکان 5 درصد است ، یعنی از هر 100 کودک ، 5 نفر به این اختلال مبتلا میشوند. همچنین براساس آمار های ارائه شده در میان مبتلایان ، شروع این  بیماری بیشتر سال های کودکی است.بنابراین نقش خانواده ها در شناخت به موقع و درمان بیماری کودک ، کنترل حملات صرعی ، سازگاری کودک با صرع  و پیشگیری از عوامل تشدید کننده ی  تشنج ها  بسیار مهم است.برای ایفای  بهتر این نقش ، آشنایی همه ی اعضای خانواده به ویژه مادر با بیماری صرع ، کنترل آن و نحوه رفتار با کودک مبتلا ضروری است.

بسیاری از مبتلایان و خانواده های آنها ،  به جای سازگاری با بیماری و برخورد مناسب ، این اختلال را از سایرین مخفی میکنند و این امر به نوبه خود ، وضعیت بیمار با وخیم تر کرده و سازگاری روانشناسی و اجتماعی او را با اشکال مواجه می کند.

برای تغییر این نگرش های منفی و غیر معقول درباری صرع ، ابتدا باید از خانواده شروع کرد.

پدر و مادر کودک مبتلا به صرع به خوبی میدانند که فرزند دلبند آنها به جز صرع ، هیچ گونه تفاوت قابل ملاحضه ای با سایر کودکان همسال خود ندارد.به همین دلیل والدین و سایر اعضای خانواده ، خود باید این نگرش ها مقابله کنند و تلاش نمایند  تا درباره ی صرع اطلاعات علمی مناسب به دست آورده ، و در اختیار فرزند خویش ، سایر بستگان و افرادی که با کودک سرو کار دارند قرار دهند.

یکی دیگر از مشکلات خانواده کودک مبتلا به صرع این است که والدین در ابتدای امر ، امادگی پذیرش واقعیت بیماری صرع را ندارد.آنان به علت علاقه ی خود نسبت به فرزندشان ، نمیخواهند بیمار بودن او را بپذیرند .غافل از این که عدم پذیرش واقعیت ، موجب میشود که روش های  درمانی ، دیرتر آغاز شود و این موضوع مسائل فرزند مبتلا را بیشتر میکند.

ازجمله احساسات دیگری که ممکن است والدین کودک مبتلا را رنج دهد . احساس گناه برای مقصر بودن آنها در ابتلای کودک  خویش  به صرع است.به گونه ای که برخی از والدین خود را مسئول ابتلای کودک به صرع میداند و یا ابتلای فرزندشان را نوعی تنبیه خویشتن تلقی میکنند.

والدین علاقه مند به سرنوشت فرزندان باید  بدانند که امروزه ، عوامل ایجاد صرع تا حد زیادی شناخته شده اند و کسی در این زمینه مقصر نیست.علاوه بر این که  مقصر دانستن والدین مشکلی از کودک حل نمیکند و به برخورد نامناسب والدین با کودک مبتلا منجر میشود.اگر والدین در این زمینه با مشکلات جدی مواجه اند  بهتر است با مشاور یا روان پزشک مشورت نمایند.